Active Member - Όσο Δε Βαστάει Ο Νους Σου - Official Video

Subscribe: http://bit.ly/1UZjezo Active Member - Όσο Δε Βαστάει Ο Νους Σου - Official Video Clip Βρείτε τη μουσική ενότητα "Φρυκτωρία" στα: iTunes: https://apple.co/2uIZJY0 Spotify: https://spoti.fi/2YMzde1 Deezer: http://bit.ly/2FUrmnj Google Play: http://bit.ly/2Ig5p3Z Από τη μουσική ενότητα "Φρυκτωρία" Παραγωγή, Στίχοι, Παρουσίαση & Μίξη: B.D.Foxmoor studio: Πέρασμα Talkback 2019 Ευχαριστούμε τα μέλη της ομάδας “Dagipoli Dance Co”: Γιώργο Χρηστάκη, Νατάσα Αραμπατζή, Κατερίνα Αλεξοπούλου και Αλέξανδρος Μπλάτζε. Επίσης, τους Παναγιώτη Αλμανλή και Βασίλη Τσιράκη από το Athens Parkour Academy, τον Αντρέα Μητσόπουλο και την Άντζελα Τσέπα για την πολύτιμη βοήθεια τους, το Δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας για την παραχώρηση του χώρου στο πάρκο Εργατιάς, στα Λιπάσματα. Κάποια πρόσωπα φωτίζουν πιο πολύ στα μάτια σου, να μετράς αν αξίζουν. Κάποια μάτια μιλάνε απ’ ευθείας στα βάθια σου, κι οτι βρούνε οπλίζουν. Κάποια στόματα σπέρνουν πανέμορφα ψέμματα και αλήθειες θερίζουν. Κάποια σώματα ριγούν μόνο στα πονηρέματα και αγάπες σφαλίζουν. Κάποια χέρια σ’ οδηγούν σε φόβου παλέματα χωρίς να σ’ αγγίζουν Κάποια πόδια πατούν σε αγάπης φυτέματα και ποτέ δεν ανθίζουν. Κάποια όνειρα γίνονται βουβά αλαργεμάτα και ψυχές μαγαρίζουν Κάποια χείλη σε ζυγώνουν για να σβήσουν λαθέματα και τα φιλιά τους πικρίζουν. Κάποια πρόσωπα πλουτίζουν πολύ τα μάτια σου, και ζωή σου δανείζουν. Κάποια μάτια αργοκλείνουν στα βασανάκια σου κι εύκολα σε γκρεμίζουν Κάποια στόματα λερώνουν άδικα το αύριο τ’ ακούς που τραυλίζουν Κάποια σώματα που ειναι πιστά στο σενάριο αφέντη σε χρίζουν. Κάποια χέρια μετά της ντροπής τα βατέματα δειλά σ’ αγκαλιάζουν Κάποια πόδια μαθημένα καλά στα σαλέματα απλά σε κουράζουν Κάποια όνειρα τρελά σκέτα θρασέματα ευτυχώς σε αλφαδιάζουν Κάποια χείλη που αφήνουν ανάσες πλανέματα σε ξεμοναχιάζουν ΣΕ ΞΕΜΟΝΑΧΙΑΖΟΥΝ ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΤΙΕΣΑΙ ΟΠΟΥ ΒΡΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΟΝΤΙΝΟΥΣ ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΟΝΕΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΟΣΟ ΔΕ ΒΑΣΤΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΠΑΡΑΖΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΑΝΗΚΟΥΣΤΟΣ ΟΣΟ ΑΓΑΠΗ ΔΕ ΖΗΤΙΑΝΕΥΩ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΑΠΛΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ ΧΟΡΕΥΩ Πόσοι κόσμοι να βρίσκονται άραγε πίσω απ’ το δικό μου πόση απόσταση ακόμα αντέχω να σβήσω απ’ το γνωστικό μου. Πόσους φόβους ακόμα θα φυλακίσω στο θυμητικό μου Πόσος πόνος μου μένει για να πατσίσω το μυστικό μου. Πόση αγάπη φυλάς για όσα γνωρίζεις κι αναθεματίζεις Πόσο πιο όμορφο είναι άραγε να καλωσορίζεις απ’ το να πασχίζεις πόσο αντέχεις ακόμα να κλαψουρίζεις κάθε που ξεστρατίζεις πόσα αντέχεις ακόμα να ξεστομίζεις χωρίς να ελπίζεις